De meeste overtuigingen en patronen leer je aan in je eerste zeven levensjaren. En de meeste daarvan neem je over van je ouders. Met andere woorden de meeste van je shit heb je dankzij je ouders. En dat idee kan leiden tot een hoop negatieve gevoelens richting je ouders. Maar is dat terecht? En nog een veel betere vraag: heb je daar wat aan?
Om met de laatste vraag te beginnen: Natuurlijk heb je daar niets aan. Het gaat namelijk helemaal niet om wie ‘schuld’ heeft. Schuld creëert de idee dat iets vaststaat. Dat het nu eenmaal is zoals het is. De schuldvraag zorgt ervoor dat je niet kijkt naar hoe je er van af komt, maar alleen naar hoe je er aan komt. Misschien heb je wel gelijk, maar wil je gelijk hebben of gelukkig zijn?
Dus laten we naar de eerste vraag gaan kijken, maar dan op een iets andere manier. We kijken niet is het terecht dat we negatieve gevoelens kunnen hebben naar onze ouders over wat we meegekregen (meegenomen) hebben, maar de vraag is:
Wat heb je echt meegenomen van je ouders?
Je merkt al dat ik het niet heb over krijgen, maar over meenemen. Het is namelijk jouw interpretatie van elke ervaring die bepaalt hoe hij bij je binnenkomt. Dat is ook de reden dat broers en zussen soms heel andere overtuigingen en patronen mee-‘krijgen’.
Dus: wat heb je echt meegenomen van je ouders?
Laten we er even vanuit gaan dat je op dit moment een paar beperkende patronen hebt en die terug te leiden zijn naar je ouders. Laat ik een stevig voorbeeld nemen…
Klein
Stel je voor dat je in je jeugd nooit de ruimte kreeg om te zijn wie je echt bent. Je had een moeder die weinig kon hebben en een vader die snel agressief was. Zodra jij uitbundig was, luid was of gewoon te zichtbaar vrolijk, kreeg je het te verduren.
Welk patroon leer je hiervan aan?
Afhankelijk van hoe je het interpreteert zou het dit kunnen zijn: Jezelf klein houden. Niet zichtbaar willen zijn. Zodra iemand dominant overkomt jezelf volledig wegcijferen of weg willen.
Is dat het enige wat je hiervan geleerd hebt?
Dus als je je ouders de schuld geeft van jouw huidige patronen, is dit het enige waar zij schuldig aan zijn?
Of heb je veel meer geleerd. Heeft het je ook patronen opgeleverd die je nu nog steeds verder helpen?
Volledige schuld
Als je toch je ouders de schuld gaat geven, kun je dat beter volledig doen. Je ouders zijn namelijk ook de schuld van al je goede patronen. Dankzij die vader in het voorbeeld, heb je ook geleerd om mensen beter aan te voelen. Je bent veel gevoeliger geworden voor het humeur van andere mensen. Je kunt precies aanvoelen hoe zij zich voelen en hierop anticiperen.
Daarnaast heeft het je kracht gegeven. Dankzij de weerstand die je ondervonden hebt ben je sterker geworden. Jij bent een survivor. Jij hebt geleerd om hier mee te ‘dealen’. Het enige wat je mogelijk in de weg zit is dat je je gevoeligheid niet als kracht ziet maar als zwakte.
Hoe het ook zij, je hebt heel veel goeds meegekregen van je ouders. Soms dankzij je ouders en soms juist ondanks je ouders.
Laat die even bij je binnenkomen. Voel eens wat je allemaal bereikt hebt. Voel eens wat de ‘negatieve’ patronen die je geleerd hebt jou voor positiefs opgeleverd hebben.
Own it.
Je hebt patronen. Sommige daarvan heb je meegenomen uit je jeugd. En sommige daar weer van heb je meegenomen van je ouders. Maar je hebt niet alleen maar negativiteit meegenomen. Zelfs niet in de ergst denkbare situaties. Ze hebben je sterk gemaakt. Ze hebben je gevoelig gemaakt. Ze hebben je bijzonder gemaakt.
En dat is wat jij bent: Bijzonder.
Dankbaar
Wordt eigenaar, niet alleen van je positieve ervaringen van vroeger, maar ook van al je negatieve ervaringen. Voel ze. ‘Own it’.
En wees dankbaar. Dankbaar voor de persoon die je bent. Dankzij of ondanks je ouders, maar dankbaar voor wie je bent.
