Verdriet mag er niet zijn in Nederland of België. Als je ooit iemand verloren bent, zul je dat zeker gemerkt hebben. Natuurlijk, iedereen vindt het normaal dat je dan verdrietig bent. Een weekje… twee weekjes… een maand. Maar als je na twee maanden zegt dat je er nog steeds veel last van hebt is het eerste wat ze zeggen: “Zou je niet eens naar een psycholoog gaan?”
De ondertoon hierin is: ik wil niet dat je je zo voelt. Heel lief natuurlijk dat mensen willen dat je je vrolijk voelt. Maar ze ontnemen je wel de ruimte om andere emoties te voelen.
Misschien ken je deze ook. Als je vriendje of vriendinnetje het vroeger uitmaakte, dat je vrienden tegen je zeggen: ah jo, er zijn nog veel meer jongens/meisjes.
Ja, ik weet ook wel dat het wel goed komt. Maar nu voelt dat even niet zo.
Het komt wel goed, en nu voelt het kut.
Verdriet is nodig
Verdriet is een noodzakelijk emotie. Je hebt verdriet o.a. nodig om te kunnen loslaten. Als je deze emotie niet volledig mag ervaren, zul je dus ook niet in staat zijn om echt los te laten.
Hoe kun je je dan verder ontwikkelen? Hoe kun je groeien als je alle ballast uit het verleden bij je draagt.
Neem de ruimte voor verdriet
Neem de ruimte om je verdriet er te laten zijn. En geef de mensen om je heen ook de ruimte om hun verdriet er te laten zijn. En helaas zullen we daar wat extra moeite voor moeten doen. We zullen mensen moeten uitnodigen om hun verdriet te voelen. Doordat het al zolang abnormaal is om je verdriet volledig te ervaren moeten we weer opnieuw aanleren dat het juist goed is.
Dus de eerst volgende keer dat iemand tegen je zegt: “Ik mis de persoon die overleden is nog heel erg en ik heb nog veel last van mijn verdriet”, vraag dan aan hem hoe het voelt.
En als iemand heel snel over zijn eigen emotie heen loopt, als ze je net verteld hebben hoe zwaar het ziekteproces van hun partner was, maar eindigen met “Maar ja, brand is erger” (letterlijk iemand horen zeggen). Stop die persoon dan even. Vraag hoe het voor hem/haar voelde tijdens dat proces. En hoe het nu voelt.
Geef elkaar ruimte voor verdriet
Laten we elkaar voortaan niet meer zeggen dat het wel goed komt.
Maar zeg: “Het komt wel goed… én nu voelt het kut.“
1 reactie op “Waarom mag verdriet er niet zijn in onze cultuur?”
Heel herkenbaar wat je schrijft Bas! In het begin wil iedereen alles voor je doen als je huilt. Als je na een tijdje er weer wat beter uit lijkt te zien gaan mensen vanzelf invullen dat het wel weer goed met je gaat. Mensen beseffen niet dat je er na een tijdje nog net zo verdrietig over bent als toen het net gebeurd was. Maar dat je ondanks het gemis ook weer je leven probeert op te bouwen met hetzelfde verdriet. Je bent dan bezig om zakje te maken om het verdriet en gemis in te stoppen. Dat zakje hoeft ook helemaal niet afgesloten te worden maar je wil er een strikje omheen doen, zodat het uiteindelijk in je hele rugzak mee mag in je leven. Want ook verdriet maakt wie je bent.